Dinsdag 9 augustus 2011

De Dag van Wie Niet Waagt Wie Niet Wint...

"Als ik ergens niet tegen bestand ben, dan is het tegen eenzaamheid bij dieren. Hoeveel eenzame varkentjes spoken er 's nachts niet door mijn hoofd? Teveel, want ik word er te vaak mee geconfronteerd. Afgelopen zaterdagavond ben ik op bezoek geweest bij Trieste Koe.

Over eenzaamheid gesproken...

Ik zag haar in de verte.
Het regende en ze stond bij de sloot waar haar kalf verdronken is. Ze stond niet alleen apart van de kudde, maar ze was ook opgesloten in zichzelf.

Zwaar depressief. Eenzamer kon een koe niet zijn.

Trieste koe woonde bij een boer die zijn koeien uitsluitend binnen houdt. Deze koe werd daar helemaal mal van en stond de hele dag met haar kop door een hek heen te schudden. De buurman van die boer - ook een koeienboer - zag dat en kreeg het met de koe te doen.



Hij dacht weet je wat, ik neem koe van buurman over, want bij mij kan ze lekker buiten lopen in de kudde. Maar koe durfde aanvankelijk niet naar buiten. Na een hoop getob lukte dat uiteindelijk, maar ook met de nieuwe kudde kreeg ze geen aansluiting en bleef een eenzame cowgirl.

En dan nog dit:
Vorige week kreeg ze een kalf. Arm Kalf viel in de sloot en verdronk. Sindsdien is de koe ontroostbaar.

De boer is 70 en heeft niet meer de puf om zijn sneue koe de zorg en aandacht te geven, die ze nodig heeft. Dat betekent in een boerenleven maar 1 ding en dat is slacht. Maar Trieste Koe schijnt een heel lief dier te zijn en hij vroeg zijn dochter mij te bellen: "Want ze doen heel goed werk daar".

Dochter ook erg begaan met de koe, die zij Trieste Koe noemt: "Het is een heel lief beest, je kunt haar zo uit de wei pakken".

En toen ging de telefoon dus.

Ik zie het zo:
Deze koe heeft een te gevoelige natuur voor het systeem van de veehouderij. Ieder jaar een kalf krijgen dat na de geboorte van je afgenomen wordt, ik geef het je te doen als moeder. Wie zou daar niet depressief van worden? En dan ook nog een buitenbeentje in de kudde. Arm beest.



Wat nu?
De penningmeester van Stichting Familie Bofkont heeft me met zijn rekenmachientje voorgerekend dat Brutale Griet, Rosamunde, Zeus, Herman, Dolle Mina en Mozzarello ieder 300 euro per maand aan voer kosten. Zoveel? Ja zoveel. Kijk maar. En ja, daar stond het echt. 300 euro per maand per koe. Dat is dus wel even heel iets anders dan een biggetje, dat mee komt eten bij Familie Bofkont.

Ik heb een oproep gedaan op twitter.
Welk bedrijf wil deze koe financieel adopteren?
Een lieve dame met een eenvrouwstoko kan 25 euro betalen en stelde voor om met een stel mensen het maandbedrag bij elkaar te lappen. Ontzettend lief aangeboden, maar los van het feit dat niemand anders zich heeft aangemeld, is dat te ingewikkeld en te onzeker. Want 25 euro per maand is voor een zzp-er of een particulier toch 300 euro op jaarbasis en wie houdt dat vol, jaar in jaar uit? Koeien worden oud en zeker bij Familie Bofkont :-)



Financieel kan het niet.

De Trieste Koe leverde me een slapeloze nacht op.
Met mijn hoofd had ik besloten haar niet op te nemen. Daar waren genoeg redenen voor met als voornaamste: geen geld en geen hoorns.

Toen ik 's nachts om 5.00 uur nog wakker lag met een bonzend hoofd waar maar geen rust in wilde komen, heb ik naar Tristesse geluisterd van Chopin. En daar kwam het water uit dat volle hoofd en heb ik me een voorstelling kunnen maken van een genezingsproces voor Tristesse.

En toen had ik een plan.


Doodeng, maar wie niet waagt, wie niet wint. Het was niet alleen Trieste Koe waardoor ik niet kon slapen.

Het ging ook om een kalfje dat ik daar gezien had. Drie kalfjes in een schuurtje. Eén van hen stond meteen op toen hij me zag en liep op me toe. Zo onbevangen en onbevreesd dat het me recht in m'n hart raakte.

"Die gaat maandag weg" zei de boer. "Een stiertje".

Het stierkalfje had een vacht, zo glanzend en zacht, geen oormerken. Nog niet. En hij had een wit hartje op z'n fijne zwarte kopje. Daarna liepen we door naar het weiland waar Trieste Koe in de verte stond.

Toen ik mezelf allerlei argumenten hoorde opnoemen tegen de boer waarom ik Trieste Koe niet zou opnemen, bleef de beeltenis van dit kalfje door mijn hoofd spoken.

's Avonds laat thuisgekomen bleek dat ik mijn camera had laten liggen op de waranda van de boerendochter. Stom! Dat hele eind weer terug. Maar het moest wel, want de volgende dag was er een workshop. Toen ik het pad weer afdraaide zag ik dat het al over elven was. Zo laat kon ik daar toch niet meer aankomen. Ik besloot om dan zondagochtend maar snel heen en weer te sjesen voor de workshop zou beginnen.

En toen kwam die slapeloze nacht.

Op Tristesse van Chopin kwamen de beelden van het onbevangen kalfje terug. De manier waarop hij op z'n benen stond, zo in contact met zichzelf en alles om hem heen, zo gretig om te leven. De aanblik van de intens trieste koe kwam daar doorheen en ineens zag ik de oplossing. Dit kalf met zijn vitaliteit, alleen hij zou de Trieste Koe kunnen redden van haar depressie. Trieste Koe zou haar verdronken kind terug hebben, evenals haar eerste kalf dat een jaar geleden na de geboorte bij haar werd weggehaald omdat wij kaas willen eten.

Wat kan dat stomme geld me verdomme ook schelen, dacht ik. Heb ik ooit iets NIET gedaan voor de beesten, omdat het geld er niet voor was?
Heb ik Zeeman op de stoep van het slachthuis in de steek gelaten omdat ik die 2000 euro voor zijn vrijkoping niet had? Nee.
Heb ik een peperdure rechtszaak tegen het oormerken laten schieten omdat ik Spong niet kon betalen? Nee.
(en dat ik daarvoor mijn leven lang een giga-lening moet blijven aflossen, het zij zo).
Heb ik afgezien van het arbeidsintensieve forensisch onderzoek - door de hoogleraar Veterinaire Pathologie herself - over de doodsoorzaak van Eva omdat er geen geld voor was? Nee.

Waarom zou Trieste Koe dan nu niet kunnen komen? Terwijl de unieke gelegenheid zich voordoet dat een boer mij zelf benadert? Nu ik de kans krijg een depressieve koe te redden van de slacht? Nu ik een stierkalf de gang naar de veemarkt kan besparen? Nu ik koe en kalf - en daarmee alle koeien - terug kan geven wat het systeem van de melkveehouderij ze heeft afgepakt? Hun trots, hun leven. (en wat heeft Familie Bofkont niet te danken aan de meelevende, gulle fans?)

En zo kwam het dat ik op zondagochtend niet alleen de camera kwam halen.

"Ik wil de Trieste Koe opnemen onder 1 voorwaarde" zei ik tegen de boer.

"En die is dat ik je moet betalen", vulde de boer aan.

"Nee. De voorwaarde is dat ik dat kalfje met het hartje op zijn voorhoofd met haar mee neem. Dat beestje is haar redding." En ik zei nog veel meer.

Toen werd het stil.

"Wat krijg ik voor de koe?" vroeg de boer.

"Niks, want ze gaat me al meer dan genoeg kosten en ik moet nog zien hoe ik dat geld bij mekaar ga harken", zei ik.

Het is nu dinsdagochtend. Zoals iedere dinsdag is er kalfjesmarkt in Purmerend.

.

Honderden loeiende kalfjes, die geen idee hebben waarom ze daar zijn.



Maar het kalfje met het hartje op zijn voorhoofd is er niet bij.

WANT SINDS GISTERAVOND LIGT HET KALFJE HIER SAMEN MET ZIJN NIEUWE MOEDER IN HET STRO!"



PS
Van de penningmeester van Stichting Familie Bofkont mag ik NOOIT meer naar zielige dieren gaan kijken :-)
Giro 469 (inderdaad maar 3 cijfers)
t.n.v. Familie Bofkont
Amstelveen
o.v.v. Moeder & Zoon