Is er nu echt zo'n verschil ?

Onze haan Stevie is buitengesloten uit de groep. Er lopen bij ons op het erf 4 hanen, vrij rond. Dat gaat een hele tijd goed, totdat we door omstandigheden (ziekte als Marek, diefstal...) binnen een maand een 5-tal kippen kwijtraken. Resultaat: er zijn te weinig kippen voor de overgebleven hanen en er komt onrust in de groep. 

Een haan alleen is niets. Die gaat in een hoekje zitten kneuzen en het duurt niet lang, of hij gaat dood. Dus wij op zoek naar nieuwe kippen. Niet zo gemakkelijk want ze moeten wel zijn ingeënt tegen Marek.  Nu zitten er bij ons in de buurt heel wat vrije uitloop leghennenbedrijven. Op zich een goede zaak zou je denken: vrije uitloop. En al  deze hennen zijn ook nog op dag 1  ingeënt tegen allerlei ziektes, én Marek. 

Het gebeurt heel regelmatig dat ze een aantal van deze hennen te koop aanbieden aan particulieren. De rest vertrekt naar de slachterij. De slachter betaalt er niet veel voor, want het vlees is anders dan dat van de 'plof-' oftewel vleeskip : niet meer zo mals en deze kippen zijn niet voor het vlees gefokt. 

Al leggen ze nog bijna iedere dag een ei, ze zijn niet meer rendabel voor de boer. Dus moet na een jaar de hele meute weg. We besluiten dus vier van die kippen te redden van hun anders onontkoombare lot te worden doorgekookt tot, ja je raadt het al, kippensoep. 

Gewapend met twee kattenmanden komen we bij de boer aan. Buiten staan auto's geparkeerd. Eén heeft de kofferbak al open. Daar, zo zien we later, worden de kippen gewoon in gepropt. Een ander staat z'n aanhangwagen vol te laden. Zo'n vijftig kippen in getal. Geen makkie. Terwijl hij met één hand drie ondersteboven bengelende kippen  aan één poot vasthoudt, moet hij met de andere hand, met uiteraard ook drie kippen,  de deur van de aanhang open houden om er tegelijkertijd voor te zorgen dat de  kippen die erin zitten er natuurlijk ook niet uit vliegen.

Zoals ik al zei, niet gemakkelijk. Logisch dat één kip zich uit z'n greep weet te bevrijden. Het dier vliegt onze richting op, op een naast ons geparkeerde auto. In een mum van tijd heb ik het dier te pakken. Ik overhandig het dier aan de man, die me best dankbaar is, met de opmerking dat er ook andere manieren zijn om een kip vast te houden. Maar uiteraard: dit  zit  er nu éénmaal zo ingebakken. Na nog wat ladingen op precies dezelfde manier, waarbij een aantal kippen het  uitschreeuwt van de pijn, is het aan ons de beurt. 

We mogen het gebouw niet in, zogenaamd voor de "bio -security". Onze kipjes moeten dus het zelfde lot ondergaan. "En we zullen de mooiste voor jullie uitkiezen", zeggen ze nog, terwijl ze de hangar binnenlopen. Onderste boven bengelend in de handen van de eigenaar komen ze het gebouw uit . Ik pak ze heel voorzichting aan. Als ze uiteindelijk knus in hun eerste klas vervoersmanden op hun handdoekje naast elkaar zitten,  rijden we naar huis. 

We weten allemaal wel dat het inladen van kippen nu éénmaal zo gaat. Maar het ook meemaken is toch iets anders. Voor deze mensen zijn dit geen dieren meer, maar dingen, objecten. Een gil van pijn heeft geen betekenis meer. Ze horen het niet eens.  

In ieder geval, deze vier kipjes gaan een vrij leventje tegemoet. Thuis aangekomen is het even wennen. Eerst durven ze hun manden niet uit. Ze zijn bang, veel banger dan de  kippen die we al eens eerder van een soortgelijke boer hebben gekocht. Maar wat me nog het meeste tegenvalt is de beschadiging van hun veren en hun afgekapte snavels. Dat had ik niet verwacht van een 'bio-chick'. 

De biologische markt met z'n vrije uitloophennen gaat prat op het dierenwelzijn van haar dieren. Maar is er nu echt wel zo veel verschil met die kooikip? Uiteraard, deze dieren hebben het natuurlijk best veel beter gehad. Ze kunnen naar buiten, al is het buiten vaak niet meer dan een modderpoel om het gebouw en een grasloos veld zonder boom of struik om onder te schuilen. Het gevolg is dat ze in of rond het gebouw in een kluitje op elkaar blijven zitten. 

Té veel kippen op elkaar geeft kanibalisme. Een paar beschadigde veren is uiteraard niet zo erg, maar ga er maar van uit dat het ondanks hun gekapte snavels niet altijd bij het pikken van veren gebleven is. Als ervaren kippenhoudster weet ik dat kippen zich soms enorm op elkaar kunnen uitleven, met vreselijke wonden en de dood tot gevolg. Mag ik me voorstellen dat die boer zich om die gewonde dieren heeft bekommerd en ze de nodige medische zorg heeft gegeven? Ik geloof toch echt van niet. Het verborgen leed van veel van deze dieren is een feit en tegelijkertijd onvoorstelbaar. 

Ook zijn bij deze hennen net als bij hun soortgenootjes van de legbatterij, de snavels al op jonge leeftijd afgesneden, een uiterst pijnlijke behandeling met soms chronische pijn tot gevolg. Omdat ze geen ei leggen zijn hun broertjes direct na uitkomst verbreizeld of vergast.  

En al die achtergebleven hennen die niet die kans hebben gekregen hun leventje elders voort te zetten, al is het na een donkere  rit in de achterbak van een auto, worden zonder scrupules  ingeladen in kratten. Na hun laatste rit naar het slachthuis worden velen van hen stelselmatig  té weinig verdoofd en dus bij vol bewustzijn  geslacht. De authoriteiten zijn zich hier wezenlijk van bewust, maar veel wordt er tot nu toe niet aan gedaan.  

Maar ach, laten we terugkomen op de kern van het verhaal. Zoals ik al zei: deze vier bio-chicks krijgen hopelijk nog een fijn leventje, al is het nu nog wat onwennig. En hopelijk botert het wat tussen onze haan Stevie en deze hennen.  Want daar was het allemaal om te doen. 

terug naar Pluimvee