Te zielig om te leven, véél te lief om te sterven!

Op  4 mei 2010 om precies te zijn om 19.10 uur is Piepie, nog maar 14 weken en 2 dagen jong, bij de dierenarts ingeslapen. Piepie was een vleeskuiken. Deze kuikens zijn gefokt om snel veel vlees aan te zetten, zo snel dat het lichaam het niet meer aankan. Dat gebeurde dus ook bij Piepie. Ontroerd vertelt Piepie's baasje ons zijn aangrijpende verhaal:

"Wij kregen Piepie toen hij 2 weken oud was, onwetende dat wij een kansloos diertje hadden gekregen. Piepie was een zéér lief dier. Genoot van de liefde die wij hem gaven en wij kregen deze liefde ruimschoots van hem terug. Wij voerden hem op het laatst viermaal per dag uit de hand, ofwel uit een bakje op snavelhoogte. Want Piepie ging terug in zijn mogelijkheden. Door zijn overgewicht hijgde hij en kon hij amper lopen. Op het laatst had hij niet meer de macht om bij zijn eigen ontlasting weg te lopen. Dus de situatie was schrijnend.

Gesterkt door meningen van andere dierenliefhebbers, heeft Piepie een waardige dood gekregen. In zijn hoofdje was hij up-to-date. Toen ik hem nog zijn laatste eten gaf huilde ik natuurlijk. Piepie zag vanuit zijn liggende eet-positie mijn tranen die zijn aandacht trokken, strekte zijn nekje en keek mij recht in de ogen aan. Wij waren ook zo met elkaar verweven! Ook speelde hij nog met de koordjes van mijn trui die voor hem bengelden.

De dierenarts was heel lief. Hij bekeek hoeveel kansen Piepie had: géén. Hij was wel gezond: gelukkig, maar kansloos. De dierenarts vertelde dat als hij buiten zou komen "op het laatst de maden eruit zouden kruipen! Je wilt het niet weten", zei hij.  Hij had het gezien met soortgelijke kippen als Piepie. Neen, dat leed is Piepie dus bespaard gebleven.

Bij de dierenarts voor de deur, hebben we Piepie nog even in het gras gezet om na te denken en afscheid te nemen. Daar pikte/speelde hij vanuit zijn lig-positie nog met de madeliefjes. Zo ontroerend, en dat maakte de beslissing zo moeilijk. Als mens moet je beslissen over leven en dood! Terwijl we daar zaten schoten Piepie's levensbeelden aan ons voorbij en dachten we aan hoe het eigenlijk allemaal begonnen was.

We hadden een reünie van een vakantiegroep waar we in 2008 een rondreis mee maakten. Deze vond plaats bij het adres van een vleeskuikenboer. We hadden tijdens die rondreis wel gehoord dat hij in kippen/kuikens "handelde", maar wat dat precies inhield, daar hadden wij géén besef van! Ik had mijn zoon al op zijn hart gedrukt: "Kuikentjes zijn super lief, maar wij nemen geen kuikentjes mee naar huis!" 

Na de begroetingen heen en weer gingen we één van de drie schuren binnen, die onze reisgenoot achter zijn woonhuis had staan. In die drie schuren zaten in totaal 88.000 kuikens, die allen een leeftijd hadden van 2 weken "oud". Wij schrokken ons dus rot toen de deur openging. Er hing een soort "stank" en het was gruwelijk benauwend warm en erg vochtig en het was er ook  adembenemend "stoffig".

De eigenaar vertelde de overige reisgenoten het verhaal over zijn inkomstenbron. Wij hebben daar eerlijk gezegd niets van meegekregen. Onze aandacht werd meteen naar die arme kuikens getrokken. Toen wij binnen kwamen met de reisgroep, stoven ze allen naar achteren, zover mogelijk van de mens verwijderd en het leek wel een "deken" van kuikens als je ernaar keek. Op de foto in de schuur lijkt het dat de kuikens veel ruimte hebben, maar het overgrote deel zat achterin angstig op elkaar geklit, zover mogelijk bij 'ons mensen' vandaan.

De voederbakken hadden "afschermingstralies". Soms zaten de kuikens van binnen die tralies uit te eten, maar ze schoten weg zodra je dichterbij kwam. Achter één van die afschermingstralies zat een kuiken vast. Ik rende in paniek naar de eigenaar van de schuur en meldde dat er een kuiken klem zat in de voederbak. Hij reageerde achteloos: "Ach, die komt er straks wel uit". Ergens ging er bij mij toen al een alarmbel af: hier klopt iets niet!

Samen met mijn zoon bevrijdde ik het arme dier heel voorzichtig door de tralies heen terug naar buiten. We controleerden of het kuiken niet gewond was en begonnen het te aaien. De rest was allang weggerend. Die lieten zich niet kroelen. Die hadden enkel angst! Het is zo zielig te denken dat zulke jonge dieren in totaal 6 rottige weken in pure angst moeten  leven!

Toen wij Piepie terug op de grond zetten liep hij niet hard terug naar de rest van de kuikens. Neen, hij bleef relaxed bij ons staan en ging verder met eten en drinken, het enige dat die arme dieren doen. En hij liet zich welwillend door ons aanhalen. Dus dat moment van angst is bij die diertjes direct verdwenen als blijkt dat een mens okay is.

Ik voelde mijn hart al week worden, beseffende dat het zojuist geredde kuiken toch nog 4 weken te gaan had naar een dood als kipfilet toe en tot die tijd in die hete, stikkende schuur zou zitten. Ik besefte op dat moment nog totaal niet dat diezelfde ruimte vier weken later gedeeld zou moeten worden door (88.000 gedeeld door de 3 schuren) zo'n 29.300 kuikens, die dan op diezelfde ruimte dan ongeveer klem zouden moeten zitten! 

Dus om mijn hart niet teveel aan de arme dieren te verliezen ging ik bij de eigenaar staan, die de overige reisgenoten vertelde over het voederprocédé. Alles ging automatisch. Het voer werd vanuit de silo's computer gestuurd met medicatie etc. Zijn enige taak was dan de computer in de gaten te houden en tweemaal per dag van voor naar achteren door de schuur te lopen om de dode kuikens te verwijderen. Ik riep helemaal ontsteld: "Dode kuikens!"  "Ja, die vallen er af en toe", was zijn antwoord toen hij mijn ontsteltenis merkte. Ik stelde wat vragen, totdat mijn zoon mij terugriep.

Mijn zoon vertelde mij: "Het is toch niet voor te stellen dat je die kuikens mogelijk over 4 weken bij Albert Heijn kunt kopen als kipfilet!". Nou, dat was de juiste opmerking op het juiste moment. Mijn hart scheurde!!! Ik in paniek: "Ja, maar hoe weten wij dat kuiken, de onze, die ene die net klem zat, weer terug te vinden?" "Oh, geen probleem", zei m'n zoon. Die had het namelijk al uitgetest. Hij liep in de richting van de kuikens. Alles stoof weg....... één bleef er zitten: Piepie!

Dat is het moment waarop wij het kuiken opnamen, bewust wetende: wij nemen je mee en laten je nooit meer los. Met het kuiken in de hand liepen wij naar de eigenaar en vroegen hem op de meest innemende manier, al onze charmes gebruikend: "Mogen wij een kuiken overkopen en adopteren". Héél verbaasd keek de man ons aan, moest toen lachen en zei: "Okay". Ik bood er nog geld voor, maar dat wou hij niet, en gaf heel groots nog een zak van hun speciale voer mee, natuurlijk met stoffen erin die de groei moeten bevorderen en met medicatie vermengd. Hij gaf ons ook nog wat adviezen over het warm houden, het voer, omwennen naar ander voer, diarree in de gaten houden, etc. etc. Later stuurde hij ons nog wel vriendelijke mails om te vragen hoe het nu met Piepie was en noemde Piepie een 'lucky bastard'. 

Op Zondag 7 februari kwam Piepie dus mee naar huis.  Hij ging mee in een Gift-box, die lag bij hen nog in de schuur, restant van een kerstpakket en die diende nu als transportmiddel. Hoe toepasselijk die benaming was, Gift...... for life .... hebben we nu gemerkt. Niet dus. Ik maakte wel gelijk de afspraak met mijn zoon: wij voeden hem op tot na IJsheiligen, tot hij groot genoeg is en dan gaat Piepie naar een kippenliefhebber of naar een kinderboerderij, zodat hij nu van de dood wordt gered.

Thuis zetten wij hem keurig in een groene krat. Nou dat nam Piepie dus niet! Hij begon in protest tegen de rand aan te springen, van "hier wil ik uit". Wij wat in paniek. Wat nu? Stel hij springt eruit en breekt zijn pootjes. Dus een plank er overheen gedaan. Neen, dat ging ook niet! Hij sprong feitelijk (heel grappig en ook hoe sterk zo'n karaktertje is) tegen de onderkant van de plank en bleef dat dus ook echt doen. Wij dus nu echt in paniek. Wat nu? Gelukkig hadden we op zolder nog een extra kooi voor de valkparkietjes staan. Die hebben we naar beneden gehaald en daar kon Piepie in voor die ene nacht, totdat we iets anders zouden kopen. De kooi, die eerst flink groot was, is uiteindelijk voor Piepie zijn bedje gebleven tot op de laatste dag!

's Maandags stond ik meteen bij het opengaan van de dierenwinkel binnen en haalde kuikenkorrel. Ik vertelde de eigenaresse (ze kent mij als klant) in geuren en kleuren het verhaal van onze Piepie.  ( Die Zondag, tegelijkertijd met de "adoptie-vraag", hadden wij hem al tot Piepie gedoopt.) Ik voelde instinctief al wel, dat dat meegegeven voer niet deugde om van dit 2 weken oude slachtoffer alsnog een gezonde kip of haan te maken.

Ook diezelfde dag bezocht ik ook nog een kennis die zelf altijd kippen had gehad, voor wat advies. De kennis hoorde bezorgd mijn verhaal aan en stelde: "Je moet zorgen dat hij flink loopt, dat hij flinke stevige poten krijgt, zodat hij zijn eigen gewicht, dat dus echt een flink gewicht wordt, kan blijven dragen." Dat bezoekje werd dus heel kort. Ik snel terug naar huis en Piepie uit de valkparkietenkooi gehaald.

Gelukkig konden wij hem binnen (want buiten was het nog te koud) vrij rond laten lopen, aangezien wij Vinyl hebben liggen. Piepie had 3/4 deel van de kamer en de keuken ter beschikking dus bij elkaar zo'n 24 m2, dus dat moest naar ons idee wel uiteindelijk poten geven die zo stevig waren dat ze zeker zijn toekomstige gewicht zouden kunnen dragen. Mijn zoon knuffelde Piepie enorm en speelde natuurlijk ook met hem. En het zal je niet verbazen, één van de speel-onderdelen was "pootjes trainen".

Gelijk die eerste week dat wij Piepie als huisdier hadden, bleek dat Piepie stapelgek was op kaas! En dus echt stapelgek. Ik zat gehurkt naast hem een snee brood met kaas te eten en toen pikte hij van mijn boterham de kaas eraf. Dolle pret natuurlijk! Hij liep hard weg met die hele plak in zijn bek, zo van "Dit is nu van mij." Dus als er kaas was kreeg hij altijd een stukje, wetende dat dit zijn favoriet was. Als hij voor in de kamer was en ik was in de keuken bezig en de koelkastdeur ging open..... Ja, dan kwam Piepie al wat hij kon aan snelheid (toen nog veel), extra tempo vorderend met behulp van zijn vleugeltjes als een soort aandrijfmotortjes, vanuit de voorkamer naar de koelkast toegerend, wetende "daarin zit de kaas". Die kreeg hij eerst dan ook als beloning. Later alleen maar af en toe enkel als vertroeteling. Ik wist dat ik moest zorgen dat Piepie zo min mogelijk caloriën zou krijgen om z'n gewicht te beperken.

Piepie at flink en groeide ook flink. Op een gegeven moment woog hij 5,6 kilo. Toen liep hij al wat moeizamer. Later ging hij nog moeizamer lopen, en begon hij steeds vaker te hijgen. Toen wist ik diep in m'n hart, Piepie is geen lang leven beschoren. Piepie ging in die tijd ook vóór alles en iedereen. Was er iets, alles moest wachten: Piepie eerst! Dat laatste stukje leven; wij waren er voor hem!

We gingen op zoek naar oplossingen. Omdat hij steeds moeilijker ging lopen, schoof hij hier binnen op het Vinyl af en toe met zijn pootjes weg. We hadden daar weer matjes voor neergelegd, maar hij liep moeizaam natuurlijk en als zijn pootjes wegschoven, balanceerde hij heel zielig met zijn vleugeltjes als steuntjes. Zo zielig! Als je naar het arme dier keek wist je feitelijk wat er moest gebeuren!

Intussen hadden wij al weken een prachthok voor hem in de tuin staan, gekocht toen hij ongeveer 4 weken oud was, dus nog klein en nog niet wetende dat hij er nooit gebruik van zou kunnen maken! En het idee, hij gaat naar een andere kippenliefhebber of naar de kinderboerderij was inmiddels ook al lang van de baan. Hij was voltallig lid van ons gezin en tot de dood ons scheidt zou hij bij ons blijven.

Twee weken lang gingen wij door een gewetenshel!  Je hoopt op een wonder, om jouw lievelingsdier het leven te redden, tot aan een natuurlijke dood. De dood die Piepie op 4 mei heeft moeten ondergaan was niet natuurlijk. Neen, hij was het slachtoffer uit de bio-industrie, die al met de geboorte belast was met een leven dat nooit levensvatbaar zou worden: te zielig om te leven, véél te lief om te sterven.

Toen ik aan mijn zoon duidelijk probeerde te maken dat "het inslapen" bij de dierenarts feitelijk de enige, eerlijke optie voor Piepie was, werd hij woedend en zei mij: "Okay, je gaat alleen, maar nooit zal ik je vergeven dat je Piepie hebt laten vermoorden".

Die Dinsdag 4 mei, viel de beslissing toch nog ineens onverwachts. De situatie was al enkele dagen schrijnend. Het  was toen juist tijdens de Mei-vakantie dat mijn zoon  steeds het lijdend leventje van Piepie zag. Toen begon hij in te zien  - en ikzelf natuurlijk ook - dat er maar één ding eerlijk was voor Piepie: een waardige dood, in bijzijn van z'n twee baasjes, die hem van de dood hebben willen redden maar nu het leven een lijden wordt, z'n leven uiteindelijk ook moeten laten eindigen.

Daar zaten we dan tussen de madeliefjes met Piepie voor ons. Het besluit was genomen. Gelukkig was de dierenarts heel meegaand en geduldig. Eerst kreeg Piepie een injectie waardoor hij in slaap viel, intussen door ons beiden gestreeld, want daar genoot Piepie altijd intens van en voor de laatste keer zijn favoriete hapje kaas. Zo viel hij in slaap. Daarna volgde de definitieve injectie. 

Intens verdrietig gingen we naar huis. We legden Piepie in zijn bedje, de parkietenkooi die altijd schoon voor hem klaarstond. Ondertussen maakten we op een heel mooi stukje natuur een grafje voor Piepie, uitkijkend op een vennetje, hoog liggend, nooit een gevaar om onder water te komen, onder de hoge dennen met vrije kijk op een sterrenhemel. Die nacht heeft Piepie nog dood in zijn "bedje" gelegen in de huiskamer en op 5 mei hebben wij, precies op het tijdstip van Piepie's dood 24 uur geleden, Piepie begraven. 

We hebben zijn lichaampje terug aan de aarde gegeven. Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. Wel zo eerlijk ! Op de bodem, op het zand hebben wij net als in zijn "bedje" eerst een laagje van stro, daarover hooi, daarop het lichaampje, om zijn pootje mijn turkenarmbandje (daar pikte hij altijd graag naar en het Turkse oog zou beschermen en geluk brengen), de rest van zijn kaas voor zijn snavel, en daarover heen weer hooi en stro en dan het zand. Voordat ik de originele bovenlaag terug legde heb ik bloembollen en lelietjes van Dalen uit mijn voortuin gehaald en die daar geplant. De lelietjes van Dalen groeien nu al en volgend voorjaar komt op het grafje van Piepie een bloemenzee van tulpen, hyacinten en narcissen te groeien.

Wij bezoeken nu iedere week op Dinsdag avond 19.10 uur zijn grafje en branden daar dan een paarse kaars: paars de kleur van de hoop. Wij gaan ons verdriet een plaats geven, dank aan allen die met ons meedachten en meeleefden en voor onze Piepie: Rust in vrede, allerliefst diertje!

In mijn hart is nog geen rust, nog niet! Ik moet mij er nog bij neer kunnen leggen, dat ik niet jouw lijden heb verlengd maar in plaats daarvan jou toch nog een leefbaar leventje heb kunnen geven. En ik denk dat ik die rust ook pas zal vinden als ik jouw levensverhaal, Piepie, openbaar heb gemaakt, om zo onze stemmen tégen de bio-industrie naar buiten te brengen. Dat was jouw en onze missie. En dat was de reden waarom wij toen op 7 februari aan elkaar verbonden werden, waardoor jouw lijdzame leventje nog voor een poosje verlengd werd.

Het verdriet is nog even zo intens als die dag dat wij je in moesten laten slapen. Je was zo intelligent, met die blik van je. Die indringende oogjes en altijd dat beamende tok-tok als ik met je praatte en ook jou tok-tok als er iets was of als je me nodig had. We zullen je nooit vergeten."

Terug naar pluimvee ambassadors